Interview: Jalila Essaidi

December 8th last year, in Naturalis (the museum of natural history in The Netherlands), it was announced what the three winning projects of the first 'Designers & Artists 4 Genomics' were. It's a new contest, aimed at teaming up big genomics research institutions with young artists and designers (for more info, check the wesbite of the organisation who took the initiative for this competition, Waag Society http://www.waag.org/project/genomicsaward ).

One of the winners is Jalila Essaidi. Her project is aimed at building transgenic bullet proof skin, by giving human skin spider web abilities. I know Jalila from the 2009 Honours Class on BioArt I coordinated in Leiden; she's a really cheerful, eager to learn girl, with a lot of energy. I was wondering how the project was going, so I asked if she would agree in being interviewed. And she did! The interview is in Dutch. Because it is quite long, I haven't translated it yet. If you happen to be interested, but can't read Dutch, please let me know, and I will translate it anyway! Contact me at olgacrapels at gmail.com


Gefeliciteerd met het winnen van de wedstrijd Jalila! Heeft het winnen van de prijs al veel invloed op je leven gehad? Ben je nu een bekende student geworden op je opleiding?
Dit is de eerste keer dat ik meedeed aan een award. Het voelt goed om te zien dat mijn energie, toewijding en tijd die ik in het projectvoorstel heb gestoken en daarmee natuurlijk het projectvoorstel zelf goed gewaardeerd wordt. Maar om nu te spreken van een bekende student, dat valt nog wel mee.
Deze award, ontwikkeld en georganiseerd vanuit de Waag Society, en het Netherlands Genomics Initiative (NGI) is echt een geweldige ervaring en een goede stimulans geweest om dichter bij mijn doel als kunstenaar “het uitvoeren van Bioart concepten” te komen. Ik ben ook met name Lucas Evers en zijn team dankbaar voor het bedenken van deze prijs en het NGI welke deze hand heeft uitgereikt naar de kunsten.
Ik heb veel wetenschappers in de tussentijd leren kennen. Allemaal zeer behulpzame, intelligente mensen en met name Marcel Piët vanuit het Forensisch Genomics Centrum Nederland met wie ik samenwerk en die net als ik bevlogen meedenkt en meewerkt om het concept te kunnen gaan uitvoeren
Mijn leven is een stuk interessanter geworden door de toegang tot nieuwe innovatieve mediums: ermee te mogen werken, de vele kennis die ik nu opdoe en de mensen die ik allemaal vanuit de wetenschap ontmoet. DA4GA heeft in dit geval een prachtige symbiose tussen mij als kunstenaar en de wetenschappers, die meewerken aan het ontwikkelen en realiseren van het concept, doen ontstaan.

In 2009 heb je meegedaan aan de BioArt Honours Class met Boo Chapple. Was dat je eerste ervaring met BioArt? Waarom ben je erin geïnteresseerd geraakt? Wat is BioArt volgens jou?
De BioArt Honours Class van Boo Chapple was een perfecte katalysator voor het doorzetten van mijn al bestaande interesse voor BioArt. Mede daardoor heb ik mijn scriptie geschreven voor de opleiding aan de kunstacademie betreffende de invloed van de relatie tussen kunstenaar en wetenschapper in de Bioart. Het is prachtig dat ik deze invloed nu zelf kan ervaren.
Ik ben er niet zeker van waar de wortels liggen van mijn interesse voor BioArt maar ik ben enorm gefascineerd door de innovatieve ontwikkelingen vanuit de wetenschappen, met name de maakbaarheid van de natuur en de invloed die de nieuwe technieken daarop hebben en hoe de samenleving zich daarin ontwikkelt.
De meningen over wat BioArt nu precies is verschillen aardig. Ik ben van mening dat de voorwaarde, van het gebruik van biotechnologie die b.v. Wikipedia erop nahoudt niet correct is en dat ook kunst met een levend medium zonder deze voorwaarde BioArt kan zijn.


Je hebt zelf geen beta-opleiding gedaan. Hoe werk je in je project samen met de wetenschappers van het LUMC? Heb je een spoedcursus dermatologie gekregen? Mocht je meekijken? Hoe weet je wat je technisch allemaal moet doen?
Ik heb een snelle rondleiding gekregen op de afdeling Dermatologie van het Leids Universitair Medisch Centrum, en een spoedintroductie in huidkweek en de mogelijkheden. In ieder geval zijn Prof. Dr. Kees Tensen, hoofd afdeling Huid en Dr. Abdoel Ghalbzouri, assistent professor afdeling Huid, net zo gemotiveerd als ik om te werken met deze nieuwe drager voor kweekcellen. Ik ben dan ook enorm trots, dat ik met hun mag samenwerken.
De daadwerkelijke handelingen zullen voornamelijk door medewerkers van de afdeling Dermatologie worden gedaan, aangezien het veel aandacht en voorkennis vergt om het groeiproces in stand te houden en we maar een beperkte hoeveelheid van de speciaal genetisch gemodificeerde spinnenzijde hebben.
Maar uiteraard ga ik, totdat de kogelvrije huid op 15 juni in Naturalis in Leiden staat, als een spons in het lab functioneren om zoveel mogelijk kennis op te nemen.

€ 25.000 lijkt veel geld, maar is het wel genoeg om zoiets enorm ingewikkelds te maken als kogelvrije huid? Kost dat normaal niet jarenlang onderzoek?
€ 25.000 is enorm veel geld, maar afhankelijk van welke techniek je toe gaat passen voor het maken van de huid verschilt het prijskaartje enorm. De eerste paar instanties, die ik benaderd had (voornamelijk gericht op werken met stamcellen) moesten aardig lachen, toen ik vroeg of het mogelijk was binnen het budget. Maar mijn koppigheid bracht mij uiteindelijk bij de afdeling Dermatologie van het LUMC, die als expertise huidkweek hebben en hier al jarenlang ervaring mee hebben. Gelukkig geloofden ze in de haalbaarheid van mijn concept en boden ze de mogelijkheid om de kogelvrije huid te ontwikkelen binnen het budget.
Ik moet hierbij ook vermelden dat ik Drs. Randy Lewis, Dr. Florence Teule, Dr. Don Jarvis van de Universiteit van Wyoming en het Synthetic Biomanufacturing Centrum aan de Utah State universiteit en Dr. Malcolm Fraser van de Universiteit van Notre Dam enorm dankbaar ben voor de schenking van de genetische gemodificeerde cocons waardoor het maken van de kogelvrije huid haalbaar is geworden.

Wat verwacht of hoop je dat het eindresultaat zal zijn? Denk je dat we een echt stukje kogelvrije huid kunnen bewonderen over een paar maanden? Of is dat helemaal niet je bedoeling?Ik wil met het werk laten zien dat veiligheid in zijn meest brede zin een relatief begrip is, en daarmee ook de term kogelvrij. Kogelvrije vesten bestaan er dan ook in verschillende types die ieder weer de mogelijkheid geven tot bescherming tegen zwaardere wapens. Dus het antwoord op de vraag of ik huid daadwerkelijk kogelvrije wil maken is afhankelijk van de vraag ten opzichte van wat voor een kogel wil ik deze huid beschermen.
Mijn doel is om een huid te maken die maximale bescherming biedt met behulp van deze transgene spinnenzijde. Of deze sterk genoeg is om een kogel tegen te houden valt te bezien. Ik hoop het van wel. We zullen het dan ook als eerste testen met een laag kaliber kogel. Mocht dit succesvol zijn dan kunnen we het grover geschut uit de kast halen.
Maar ik denk dat de kogelvrije huid het meest interessant is (en het meest reëel) als deze zwaardere impact niet tegengehouden wordt. Het maakt dan namelijk echt duidelijk zichtbaar dat veiligheid relatief is. . Als de huid wordt doorboord door de kogel is het experiment dus ook zeker geslaagd.

Veel wetenschappers staan in eerste instantie vaak nogal huiverig tegenover kunstenaars die in hun lab met hun spullen willen werken. Zeker als het om beginnende kunstenaars gaat, zonder bètawetenschappelijke achtergrond. Er kan van alles misgaan, de kunstenaar kan de wetenschap in een kwaad daglicht stellen, etc. Vind je dat soort angsten terecht? Heb je daar zelf iets van gemerkt?Ik snap de houding van wetenschappers tegenover kunstenaars. Veel wetenschappelijke instanties hebben ook te maken met een beperkt budget en daardoor beperkte ruimte en tijd om hun eigen werk te doen en om deze dan ook nog eens te delen met een kunstenaar die geen achtergrond heeft in zijn of haar werkgebied vergt een bepaalde mate van vertrouwen.
De positieve ‘impact’ die dit werk voor beide partijen kan hebben gooit de balans echter in het voordeel voor een samenwerking tussen kunstenaar en wetenschapper.

Om wetenschap begrijpelijk te maken, en om te laten zien hoe belangrijk wetenschap is, wordt er tegenwoordig ook veel aan wetenschaps-popularisatie gedaan (bijvoorbeeld science festivals, lezingen op lowlands, kunstenaars die wetenschap op een mooie manier visualiseren). De wetenschap zoekt daarom toch ook steeds meer contact met kunstenaars, omdat die kunnen helpen wetenschap te verbeelden. Wat vind je hiervan? Vind je dat jouw BioArt project op de een of andere manier positief moet bijdragen aan het beeld dat gewone mensen van wetenschap hebben?Ik ben van mening dat dit een goed initiatief is van de wetenschap en ik hoop dat dit een trend is, die ook zal blijven bestaan. Ik vind het heel belangrijk dat een positieve publieke opinie rondom wetenschap een beetje opgezweept wordt en dat de bevolking meer betrokken raakt bij wat voor hen tot nu toe nog een onbekende wereld is.
Als je het hebt over het dichter bij de bevolking brengen, het meer begrijpelijk maken van de wetenschap dan zijn de kunsten een uitermate handige tool om dit te verwezenlijken. Echter, ik zie het overbrengen van het nut van de wetenschap voornamelijk als een taak die in de handen moet liggen van de overheid doormiddel van educatie.
Op de eerste plaats wil ik met mijn werk mijn visie overbrengen, natuurlijk wordt door de manier waarop ik wetenschap toepas deze meer toegankelijk, maar dit is niet het streven waar ik voor ga met dit werk, meer een mooie bijkomstigheid. (voor mijn partners een belangrijke bijkomstigheid natuurlijk)

Heb je zelf nog BioArt kunstenaars die je bewondert? Ben je van plan je verder te ontwikkelen binnen de BioArt dmv stages of workshops?
Een van mijn meest favoriete kunstenaars is Adam Zaretsky, dit om de manier waarop hij het topic over kan brengen op het publiek. Hij weet perfect in te springen op wat jij “wetenschaps-popularisatie” noemt .
Mijn favoriete werk is ‘Victimless Leather ‘ van The Tissue Culture & Art Project van Oron Catts (niet onverwacht waarschijnlijk aangezien mijn achtergrond met huid) vanaf het eerste moment dat ik dit werk zag was ik er door gefascineerd.
Uiteraard wil ik mezelf verder ontwikkelen op dit gebied: hoe meer stages, workshops, lezingen, discussies, literatuur des te beter. Ik heb mijn plek als kunstenaar gevonden in deze wonderlijke wereld van synthese tussen natuur, techniek en leven.

BioArtists meet at the Waag

Als je nieuwsgierig bent naar BioArt, en je wil wel eens van 2 bekende en cutting edge BioArtists met verstand van zaken horen wat ze doen, waarom ze dat doen, waar en waarmee ze werken, kom dan morgen naar de Waag Society, Nieuwmarkt in Amsterdam. Daar houden van 20.00 tot 23.00 uur Jennifer Willet en Marta de Menezes een praatje over hun werk. Meer info op vastal.waag.org. Toegang gratis, maar het aantal zitplaatsen is beperkt, dus kom op tijd!

Op de foto Jennifer Willet, die vanaf donderdag ook werk laat zien tijdens festival Key of Life, een driedaags kunst- en wetenschap festival met een indrukwekkende line up: zie www.fkol.nl voor het programma!

Joe Davis op visite bij de Waag Society

Op de website van WaagSociety.org:

'In oktober begon bij de Waag Society in Amsterdam de 3de serie Sentient Creatures-lezingen, georganiseerd door kunstenaar Graham Smith, over kunst, wetenschap en technologie. Nieuw is dat Sentient Creatures twee gasten uitnodigt, die met elkaar in gesprek gaan. Op de 29ste oktober stonden Joe Davis en Robert Zwijnenberg centraal: beiden bewegen zich in de voorhoede van wat inmiddels Bio-Art is gaan heten, een nieuw genre dat kunst met gen-technologie combineert.

Joe Davis stuurde data van de vaginale contracties van ballerina’s de ruimte in, ving ééncelligen met een (nano-) vishengel, maakte een licht-teremin en dat is nog maar een kleine greep uit zijn projecten.

Davis is permanent artist in residence bij het MIT in Boston en kan misschien het beste omschreven worden als de kapitein Jack Sparrow van de kunstwereld. Rondstappend op zijn zelfgemaakte beenprothese (Davis verloor zijn been bij een alligator-aanvaal tijdens een vispartij) die ook fungeert als flesopener en geholpen door zijn zeer levendige fantasie is Davis doorlopend bezig met een reeks krankzinnige projecten die allemaal gemeen hebben dat ze high-tech met kunst combineren op een onverwachte, uitdagende manier.

Davis was een van de eersten die kunst met genetica combineerde en werkte intensief met de E-coli bacterie, verantwoordelijk voor de spijsvertering. Joe Davis laat zijn laatste werk zien en gaat in op zijn huidige rol als peetvader van de Bio-Art.

Ook aanwezig op de 29ste, prof.dr. Robert Zwijnenberg, die Davis 2 jaar geleden uitnodigde voor de eerste conferentie van het Centre for Arts and Genomics. Zwijnenberg gaat in op de vraag of kunstenaars die doordringen tot of meewerken aan de praktijk van de exacte wetenschap (en de kunst die ze produceren) een bijdrage kunnen leveren aan wetenschappen als sociologie, filosofie of antropologie.

Kan deze nieuwe kunstvorm de ‘zachte’ wetenschap een originele en onverwachte directe toegang tot de ‘harde’ wetenschap bieden en de menswetenschappen de kans geven vanuit hun eigen perspectief over deze onderwerpen mee te debatteren? Wat kunnen de menswetenschappen leren van de samenwerkingsverbanden tussen kunstenaars en wetenschappers? Wat verwachten de menswetenschappen van deze samenwerkingsverbanden en waarom zijn ze juist nu noodzakelijk? Deze vragen en meer komen aan bod tijdens de lezing van Zwijnenberg.'

Voor wie nieuwsgierig is naar Joe Davis: binnenkort verschijnt er een film over zijn leven! Hij werd hiervoor een aantal jaar gevolgd door een filmmaker. Een trailer is te zien op www.JoeDavisthemovie.com